Φυγή από το σπίτι - απομόνωση

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία για τον αριθμό των εφήβων που φεύγουν, είτε για μικρότερο, είτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το σπίτι τους. Πάντως, η φυγή από το σπίτι αποτελεί μια πραγματικότητα.

Ο έφηβος, κυρίως κατά τη διάρκεια έντονων συγκρούσεων με τους γονείς ή λίγο μετά, βρίσκει τη δύναμη να κλειστεί στο δωμάτιό του ή να φύγει από το σπίτι. Σταματά τον καβγά, βάζει ένα όριο που εμποδίζει τη μεγαλύτερη σύγκρουση. Η αγωνία του γονιού είναι ότι χάνει τον έλεγχο, ενώ η αγωνία του εφήβου ότι θα ξεπεράσει τα όρια και θα αντιδράσει υπερβολικά.

Συνήθως, οι έφηβοι που εγκαταλείπουν το σπίτι τους πηγαίνουν σε φίλους ή σε κοντινά τους πρόσωπα, που δεν τους κατακρίνουν και με τα οποία αισθάνονται άνετα. Σε άλλες περιπτώσεις, κλειδώνονται στο δωμάτιό τους, αναζητώντας ένα «καταφύγιο στην καταιγίδα» και επανέρχονται μόνο όταν σταματήσει να είναι ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι.

Η φυγή είναι σημάδι προσπάθειας αυτονομίας και αυτοδιάθεσης του εφήβου. Είναι προσπάθεια διαφύλαξης της ηρεμίας και αποφυγής του εξαναγκασμού. Και βέβαια, έχει να κάνει και με τον τρόπο λειτουργίας της οικογένειας και των ισορροπιών της.

Η απομόνωση, όμως, δε λύνει το πρόβλημα, απλά το μεταθέτει χρονικά. Καλό είναι να μη βιαζόμαστε να χειριστούμε μια κατάσταση, την ώρα που επικρατεί ένταση, επιθετικότητα και νεύρα. Όμως από την άλλη, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι μόνο με επικοινωνία περνούν οι κρίσεις. Ο διάλογος και η προσπάθεια για από κοινού λύση είναι η μόνη αποδοτική μέθοδος. Δε σημαίνει ότι με το να αντιδράσουμε υπερβολικά ή σπασμωδικά κερδίζουμε την αυτονομία και την ταυτότητά μας. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να διασφαλίσουμε τα «θέλω» μας και να περιφρουρήσουμε την ησυχία μας. 

Αν ο ίδιος νιώθεις αδύναμος να χειριστείς την κατάσταση, ζήτα βοήθεια από κάποιον φίλο ή από κάποιον ειδικό.

Μην ξεχνάς ότι και οι γονείς σου υπήρξαν κάποτε έφηβοι
και μπορούν να σε καταλάβουν.
Αρκεί να τους υπενθυμίσεις τον τρόπο.