Το αίσθημα της ντροπής

Η πρώτη δυσκολία που όλοι ζούμε στην εφηβεία είναι η ντροπή.

Λέμε: «είμαι κάπως, όμως θα έπρεπε να είμαι κάπως αλλιώς». Και όχι μόνο αυτό. «Νομίζω, ότι όλοι το βλέπουν αυτό, ότι όλοι με κοιτούν κάπως».
Να είστε σίγουροι, πως όχι.

Πρώτον, δε σας κοιτούν απαραίτητα, και ύστερα, αν σας κοιτούν, δεν είναι γι' αυτό που νομίζετε.

Τέλος, αν όντως σας κοιτούν, είναι γιατί εσείς τους το επιτρέπετε, ή τους το προκαλείτε.

Η ντροπή, συχνά, έχει να κάνει με το πώς θα θέλαμε να είμαστε, δηλαδή, με την ιδανική εικόνα του εαυτού μας.

Με αυτήν συγκρινόμαστε. Αισθανόμαστε ντροπή γιατί δεν ανταποκρινόμαστε σ' αυτήν, ούτε και θα υπήρχε, άλλωστε, περίπτωση να ανταποκριθούμε, επειδή είναι μια ιδανική-απόλυτη και επομένως φανταστική εικόνα.

Αισθανόμαστε, επίσης, ντροπή σε σχέση με τις καινούργιες επιθυμίες ή και ιδέες που έχουμε, καθώς είναι διαφορετικές από αυτές που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά ή από αυτές που το περιβάλλον μας περιμένει να έχουμε.

Στην ουσία, επειδή οι επιθυμίες είναι καινούργιες, δεν είμαστε σίγουροι ότι έχουν αξία. Είμαστε ακόμη στον κόσμο του παιδιού, στο «αυτό επιτρέπεται, αυτό απαγορεύεται», το οποίο προσπαθούμε να αποχωριστούμε.

Ο έφηβος, για να αμυνθεί ενάντια σ' αυτή την εσωτερική σύγκρουση, βρίσκει συχνά προστασία στην ομάδα των φίλων του. Έτσι, επιτρέπει στον εαυτό του, ό,τι και οι φίλοι του επιτρέπουν στο δικό τους. Οι φίλοι αντικαθιστούν το νόμο του πατέρα. Αυτό είναι αναγκαίο, αλλά όχι για πολύ. Είναι καλό κάποια στιγμή να τους αποχωριστεί εσωτερικά για να λειτουργεί βάσει της προσωπικής του επιθυμίας, λέγοντας όχι στην ομάδα ή στο φίλο που τον επηρεάζει και βάζοντας τα δικά του όρια.

Το πιο δύσκολο όμως είναι η ντροπή για τις αλλαγές στο σώμα μας που μας κάνουν να αισθανόμαστε αδέξιοι, γιατί πρέπει να τα καταφέρουμε μ' αυτό το σώμα που αλλάζει και αλλάζει μέχρι να σταθεροποιηθεί.

Ως τότε είμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, που δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας, φόβου και ντροπής.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, όσο το δυνατό, να αποδεχθούμε την αλλαγή και ίσως να τη δούμε με χιούμορ.

Παρ' ότι είναι απολύτως φυσιολογικό το να αισθανόμαστε ντροπή, το να ασχολούμαστε συνεχώς μ' αυτό είναι ένας τρόπος να μην ασχολούμαστε με τίποτα άλλο, πράγμα που εμποδίζει την εξέλιξή μας.